เรื่องย่อ Getsuyoubi no Tawawa วันจันทร์อันเด้งดึ๋ง
Okazaki Tomoya พบกับเด็กหญิงตัวเล็กๆที่เขาทำผิดพลาดหลายทีสำหรับในการบากบั่นกล่าวกับเธอ ท้ายที่สุดหญิงสาวก็บอกและก็ถามคำถามว่าเธอจะแสดงอะไรให้เขาดูได้ไหม โทโมยะเห็นด้วยและก็ถูกพาไปที่ลานที่มีรั้วรอบขอบชิด
เด็กหญิงเดินไปที่ประตู และก็เมื่อเธอคว้าสลัก หันหลังและก็ยิ้มให้โทโมยะและก็ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย เมื่อนั่งยองๆอยู่หน้าประตู เธอเริ่มผิวปากเพลงที่ไม่คุ้นเคย ซึ่งทำให้ผีเสื้อโผล่ออกมาจากต้นไม้และเต็มลาน เมื่อหันกลับมาทางโทโมยะ คุณยื่นมือขอความช่วยเหลือขอให้เขาถอดออก
โทโมยะเดินไปข้างหน้าและโอบแขนคุณไว้ก่อนจะบีบมันให้แน่น ในช่วงเวลาที่พวกเขากำลังเดินออกมาจากสนาม คุณมองดูขึ้นไปที่ Tomoya และถามคำถามว่าเขาจะอาศัยอยู่ตรงนั้นกับคุณเพื่อที่พวกเขาจะได้เล่นด้วยกันวันแล้ววันเล่าตราบจนกระทั่งพวกเขาจะตายหรือไม่?
—
โทกะเป็นสาวออฟฟิศสถานที่สำหรับทำงานหนักและต้องการทำให้งานของคุณง่ายขึ้นด้วยการทำงานน้อยลง วันหนึ่งเจ้านายของคุณขอให้คุณทำโครงการสำหรับบริษัทใหม่ โทวกะเริ่มทำโปรเจ็กต์ใหม่และพบว่าตัวเองมีเวลามากเกินสำหรับงานของตนเอง วันรุ่งขึ้น โทกะตื่นสายแล้วก็รู้สึกตัวว่าเธอตื่นสายทุกวี่วัน เธอถามตัวเองว่าฉันยุ่งมากหรือไม่
Kitase ผู้ช่วยของ Touka เป็นคนขี้คร้าน แม้กระนั้นก็เป็นคนทำงานที่ดีเหมือนกัน คิตาเสะเป็นคนที่ดูแลงานวิจัยวรรณกรรมทั้งผองที่โทวกะอยากได้สำหรับชั้นเรียนของคุณ ซึ่งมีความจำเป็นมากยิ่งขึ้นเมื่อโทวกะหยุดนิ่ง
อยู่มาวันหนึ่ง ในเวลาที่โทวกะกำลังเดินไปตามทางเดินในโรงเรียนพากเพียรรีบให้เร็วที่สุดเนื่องจากมาสาย เธอมองเห็นคิตาเสะนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ที่โต๊ะแทนที่จะทำงาน แม้จะขัดใจ
—
เรื่องราวเริ่มด้วยเด็กสาววัยรุ่น Kotoko ที่กลัวการอยู่ตามลำพังคนเดียวมาก เธอพึ่งพิงพี่ชายของเธอสำหรับในการดูแลเธอและไม่มีสหายที่โรงเรียน อยู่มาวันหนึ่งเธอรู้ว่าพี่ชายของเธอจะไม่ไปสถานศึกษาสักสองสามวันเหตุเพราะลักษณะของการป่วย วัวโตโกะตัดสินใจเข้าหาสาวดังในสถานศึกษาเพื่อขอเป็นเพื่อนกับพวกเธอ แม้กระนั้น พวกเขาผลักคุณออกไปรวมทั้งหยอกคุณ โคโตโกะกลับไปอยู่บ้านเพียงแค่พบว่าไม่มีพี่ชายของคุณแล้วก็เธอไม่มีใครดูแลเธอ
Kotoko พากเพียรหาอะไรทำบันเทิงใจๆทำแล้วก็เดินเล่นในป่าด้วยตัวเอง แต่คุณรู้สึกกลัวแล้วก็มีเรื่องย้อนหลังเกี่ยวกับในช่วงเวลาที่มีคนเพียรพยายามโจมตีเธอในป่าเหล่านั้นในเวลาที่คุณยังเด็ก คุณเพียรพยายามอย่างหนักที่จะลืมความจำพวกนั้นรวมถึงเรื่องจริงที่ว่าเธออยู่ตามลำพังคนเดียว แต่ว่าเมื่อช่วงกลางวันกลายเป็นช่วงเวลากลางคืน เธอไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกกลัวและหงอยเหงาของเธอได้
เมื่อกลับถึงยังหน้าบ้าน